چند روز پیش چند تن از فامیلامون در جهت خوردن عصرونه عزم رفتن به پارک رو کردن و واقعا ازشون از این بابت خیلى ممنونم و خب از اونجایى که من اصلا حوصله ندارم کنارشون بشینم و به صحبت هاى عده ى کثیرى از انسان هاى شصت ساله گوش بدم دوربینم رو برداشتم رفتم شکار تصاویر ، رفتم زمین بازى واقعا بهترین تجربه ى عکاسى بود که داشتم بچه ها واقعا فوق العادن یه جورى به لنز دوربین نگاه میکردن و لبخند میزدن که بهترین حس رو به ادم منتقل میکرد
وقتى از بچه ها عکس میگرفتم واکنش هاشون خیلى جالب بود بچه هاى کوچیک همشون میخندیدن و کلى ذوق میکردن و من از ذوقشون دویست برابر بیشتر ذوق میکردم بچه هاى بزرگ تر خب با توجه به سنشون که اکثر پسر هم بودن علاقه اى به عکس گرفتن نداشتن و واکنش هاشون هم واقعا جالب بود و دقیقا واکنشى بود که من وقتى بچه بودم به همچین چیزى نشون میدادم صد در صد
توى پارک یه پدر بود با دخترش که یه چند تا دختر و جمع کرده بودن داشتن باهم فوتبال بازى میکردن واقعا قشنگ بود که میدیدم اینا مثل من حسرت اینو ندارن که مثل پسرا بتونن تو زمین بازى فوتبال بازى کنن اصن پدر دختر که عشق بود با چنان شور هیجانى بهش فوتبال و یاد میداد که نگو :)))
فکر میکردم وقتى دارم عکس میگیرم خیلى با واکنش هاى منفى رو به رو بشم و اصلا رو به رو نشدم و به طرز خیلى غیر باورى واکنش ها واقعا مثبت بود و تازه دو تا پیشنهاد عکاسى هم دریافت کردم :))
پ ن : تلگرامم رو باز کردم دیدم وا عجبا مامانم براى اولین بار بهم پى ام داد و بعد از باز کردن پیام متوجه شدم روز جهانى تنبل و بهم تبریک گفته . واقعا مرسى مامان :/
پ ن : تمام عکس هایى که گرفتم با عکسى که الان بالا گذاشتم فرق میکرد بقیه ى عکسام همه پر بود از خنده هاى از ته دل بچه ها اما انگار این عکسه داره منِ گذشته رو نشون میده انگار من کوچیک شدم و رفتن تو این عکسه به خاطر این حسش گذاشتمش
